In de geroemde “multiculturele samenleving†wordt het steeds meer op eieren lopen om vooral geen minderheid op de tenen te trappen. En die hebben vaak lange tenen. Zo ging in Groot-Brittannië een toneelstuk “Tien kleine negertjes†(naar het vermaarde boek van Agatha Christy) voor de bijl, wegens niet politiekcorrect. In de jongste versie van het Van Dale-woordenboek kreeg het woord “neger†de toevoeging “beledigendâ€Â.
Bij ons is enige deining ontstaan over “melo-cakes†- de ronde koekjes van eiwitschuim overdekt met een laagje chocolade – beter bekend onder de naam “negerzoenâ€Â. Juist dié benaming ligt nu onder vuur. De koekjesfabrikant wordt bestookt met klachten over ‘racisme’ en ‘discriminatie’. De woordvoerder van de actie is de uit Suriname afkomstige Roy Groenberg. Volgens Groenberg is het woord “negerzoen†net zo onschuldig als “de treinreizen van de joden naar de vernietigingskampenâ€Â… Ach ja, waarom niet? Dwaze overdrijvingen behoren nu eenmaal tot het vaste repertorium van zelfverklaarde antiracisten. En een verwijzing naar de Tweede Wereldoorlog of de Duitse concentratiekampen doet het altijd.
Toch is het niet zeker of het woord negerzoen snel zal sneuvelen. Het is overal flink ingeburgerd. In Frankrijk staat er “bisous de mousse†op de verpakking maar op de kasbon “têtes de nègreâ€Â. In Duitsland heten ze officieel “Schaumküssenâ€Â, maar iedereen kent ze als “Negerküssenâ€Â. Ook bij ons is de naam “negerzoenen†populair, zo weet de krant, die overigens signaleert dat de koekjes in de volksmond als “negerinnentetten†bekend staan…
We geven het toe, politiekcorrect zal dat wel niet zijn. En erg smaakvol is het wellicht niet. Maar waar is al die heisa goed voor? Of gaan we straks een Ministerie van de Goede Smaak oprichten, naar het illustere voorbeeld van het Taliban-regime in Afghanistan? Hoe ver kan de terreur van de politiekcorrectheid leiden