Gisteren was ik goed aangeslagen door de laffe moord op theo van Gogh. Het gebeurde in mijn oude buurtje van vroeger, in die omgeving ben ik opgegroeid, ik herkende de beelden op de tv. Zag precies waar Theo precies lag, kon zo contrueren hoe de dader gelopen was.

Het feit, dat ik twee 14 jarige pubers heb, maakte het gisteren vooral heel heftig. Kinderen van deze leeftijd zijn gevoelig. Ze kwamen opgewonden thuis en wilden er over praten. Ze kenden Theo van Gogh wel, vanwege de films die ik ooit huurde en de tv interviews.

Ooit huurde ik een vierluik van korte speelfilms, die Theo had geregiseerd, over Indonesiche mensen. die films maakten toen veel indruk op de kinderen.

We hadden niet veel op met de boute uitspraken van Theo, en dat was gisteren vooral voor de kinderen het dilemma. Moesten ze het nou erg vinden of eigenlijk ook niet? Kinderen kunnen zo de vinger op de zere plek leggen. Tuurlijk was Theo in zijn uitspraken een nare man, vooral als hij mensen kwetste.

Hoe leg je uit, dat daar de essentie niet ligt?

Dat Theo een ware kunstenaar was, met zijn low budgetfilms, waarin mensen prachtig acteerden, dat hij als columnist dingen zei. Zich mocht beroepen een kunstenaar te zijn.

Dan moet je terug in de tijd, de tijd van Hitler, die kunstenaars de mond snoerde en verbood op te treden. Dan moet je laten zien hoe het in totalitaire systemen gaat, dan moet je vertellen wat in de comunistische wereld, dissidenten zijn, die verbannen of gevangengezet worden.

Dan moet je vertellen over de vrijheidsstrijd, de Perestrojka.

Het duidelijk maken hoe goed vrijheid van vrije meningsuiting is, dat iedereen mag zeggen wat men wil, ook al is dat niet zo leuk.

Dat daar geen consequenties aan vast zit.

Behalve gisteren en twee en half jaar geleden op 6 mei.

Het is zo complex om aan twee pubers uit te leggen, wat de ware reden van die moord op Theo was en hoe verwerpelijk.

Het gaat nog verder: wat is fundamentalisme van de Islam? Wat is rechts extremisme? Wat betekent in Nederland terrorisme?

Al die vragen kwamen aan bod, De moord van Theo van Gogh heeft dat bij mijn kinderen losgemaakt en vragen opgeroepen.

Vragen die beantwoord moeten worden, die inzichtelijk gemaakt moeten worden. Tuurlijk met een sausje van mijn opvattingen hierover, maar een ieder krijgt wat van de ouders mee.

Ik kan niet zeggen tegen mijn kinderen, dat Marrokanen niet deugen, dat de Islam niet deugt. Ik was genuanceerd in mijn antwoorden, probeerde ze te laten zien, dat we vooral mensen zijn, met welk een kleur of religie dan ook. Maar dat er uitwassen zijn, waar we rekening mee dienen te houden (niet moeten tolereren). Dat ze hun Marrokaanse medescholieren moeten respecteren. Dat ze nu niet moeten haten. Maar uiteindelijk toch van hun vrijheid van het woord gebruik moeten blijven maken.

We keken naar het oorverdovend protest op de Dam, ook dat moest ik uitleggen. Hoe Theo van gogh dat gevonden zou hebben. Zaten samen te luisteren naar de interviews op de tv. Het was een dag, die een dag in de opvoeding van mijn kinderen een plek zal krijgen. Dat hoop ik tenminste, want angst mag niet gaan regeren, vrije meningsuiting is nog steeds een groot goed.

groetjes Catqueen